Saya dah cuba buat yang terbaik. Tapi .... hermm.... Salah saya ke kalau saya tak boleh nak kata sayang, cinta dan rindu pada orang? Salah saya ke bila mulut menjadi gigil bila saya cuba luahkan juga sebagai membalas balasan orang? Salah saya ke bila saya tak sama macam orang lain yang mudah meluahkan kata-kata yang melibatkan hati dan perasaan?
Bukan semua orang boleh ungkapkan perasaan. Saya penat mengalah walaupun kadang-kadang saya tahu salah saya. Saya penat berusaha memberikan yang terbaik walaupun saya tahu saya banyak kekurangan. Saya penat menjaga hati orang sedangkan orang lupa saya pun berhati juga. Penat melayan perkara remeh-temeh yang tak patut wujud tapi sengaja dibesarkan.
Orang marah ke, nangis ke, sedih , kecewa , benci, saya hanya mampu senyum. Saya tahu ada yang tak suka. Sehinggakan saya dikatakan tiada hati dan perasaan. Mana tak nya, orang tengah nangis, saya boleh senyum dan tersengih. Tapi orang tak tahu hati saya. Kalau dia kata "Jaga diri baik-baik" saya akan balas kata-kata itu dengan "Awak pun sama" walaupun jauh kat sudut hati saya,saya nak ucap ayat yang sama macam awak ucap. Tapi tak boleh sebab saya dan awak tak sama,saya dan orang lain pun tak sama.
Yang penting jadi diri sendiri. Saya tak perlu ikut orang, tak perlu terlalu memikirkan orang selagi saya tak buat salah. Hati saya, saya yang tahu. Bila saya dah melayan orang dengan baik, itu dah cukup. Kalau ada yang masih terasa hati, biarlah... Saya tak boleh kawal hati orang.. Saya tak akan jadi diri orang lain semata-mata nak jaga hati orang. Saya adalah saya, anak pak cik musa dan mak cik zairina.hehehehe... :)
